Hoe vaak gebeurt het nu dat je een bekende van vroeger tegenkomt, terwijl je niets vermoedend en totaal onvoorbereid in een winkelcentrum in Nairobi rondstruint? Het is al weer enkele weken geleden, maar ik herinner het me nog goed. Het was op een zaterdagmiddag, een uur of drie, en ik liep met collega en goede vriendin Ester te winkelen. We sloegen een hoek om, we hadden net een telefoonkaart gekocht en rondgekeken in een souvenirwinkeltje omdat Ester weer naar Nederland zou gaan en haar familie en vrienden niet met lege handen onder ogen wilde komen. En om die hoek, die we net omsloegen, stond hij ineens. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat hij daar stond, in dat winkelcentrum in Nairobi. Alsof hij ons stond op te wachten en precies op dat moment wilde beginnen met voorlezen, zoals hij vroeger altijd deed:
Automatisch begonnen we te zingen:
Hallo Meneer de Uil, waar brengt u ons naar toe, naar Fabeltjesland?
En Meneer de Uil antwoordde:
Jahaa, naar Fabeltjesland
En wij zongen verder:
En leest u ons dan voor uit de Fabeltjeskrant?
En Meneer de Uil antwoordde:
Ja ja, uit de Fabeltjeskrant
Iedere keer als ik nu in het winkelcentrum kom, is het alsof er iemand op een play-knop in mijn hoofd drukt. Ik hoef de bewuste hoek, waarachter hij staat, nog niet eens om te zijn, of ik hoor Meneer de Uil al declameren over dieren die precies zijn als mensen, en over dezelfde mensenwensen en dezelfde mensenstreken. En soms gaat dat de hele dag door, net zo lang tot ik er zelf helemaal tureluurs van word. Pas als ik ’s avonds in bed het licht uit doe, houdt hij op. Maar niet voordat hij nog even “oogjes dicht en snaveltjes toe… slaap lekker!” heeft gezegd.
