Busia

Precies op de grens tussen Kenia en Oeganda ligt het stadje Busia. Er is genoeg te doen in Busia. Er zijn hotels, er zijn winkels en een handjevol bedrijven zoals banken en een verzekeringsmaatschappij. Verder is er veel verkeer, vooral vrachtauto’s die de grens over willen om goederen die ze in de haven van Mombasa hebben opgehaald de binnenlanden van Afrika in te brengen. Daarnaast zijn er scholen, er is een politiebureau, een gevangenis, een gemeentehuis en er is een kantoor van ICS. Wat er in Busia echter heel duidelijk niet is, is een stabiele energievoorziening. Een periode van 48 uur zonder stroomuitval in Busia, is net zo onwaarschijnlijk als 48 uur zonder Engels Premier League voetbal op de tv in Nairobi.

Op zichzelf hoeft stroomuitval helemaal geen probleem te zijn, je past je snel genoeg aan. Met slechts drie dagen ervaring weet ik al dat ik niet moet wachten met douchen tot ik me smerig voel, of tot het bedtijd is, of tot wanneer de wekker ’s ochtends gaat en ik me lekker wakker wil douchen. Nee, douchen doe ik op die schaarse momenten dat ik douchen kan. Zonder stroom staat er namelijk geen druk op de kraan. Verder zorg ik dat het pakje kaarsen en het doosje lucifers die op de hotelkamer zijn klaargelegd, hun vaste plek hebben. Dat scheelt een half uur tastend zoeken en bovendien bespaart het blauwe plekken op mijn schenen en het voorkomt dat ik nog meer barsten in het glazen tafelblad van het salontafeltje loop.

Behalve dat ik mezelf al aardig heb aangepast, is het hotelpersoneel ook erg behulpzaam. Vanochtend om tien over zes werd er op de deur geklopt: ‘Your hot water, sir, for shower’. Dat was toch wel sympatiek, hoewel het tijdstip van tien over zes volgens mijn slaap-waakritme meer bij de nacht hoort dan bij de dag. Ruim vijf minuten later kwam ik moeizaam overeind, trok het muskietennet opzij en liep in mijn onderbroek en versleten t-shirt naar de deur. Laat ik dat emmertje warm water maar even mijn kamer binnen schuiven, dacht ik, anders staat het daar maar koud te worden op de gang. Ik deed de deur open en daar stond Purity, het kamermeisje, geduldig en taakgericht met een emmer vol dampend water in haar handen.

‘Oh, I’m véry sorry.’, zei ze met grote ogen toen ze mijn outfit zag en mijn haren die duidelijk nog in de slaapstand stonden.

‘Never mind’, zei ik, een beetje beschaamd, maar nog te slaperig om me er druk over te maken. Ik pakte de emmer aan en Purity beende weg. Ik kroop weer onder de dekens. Ik had nog een kleine drie kwartier voordat de wekker ging.

Purity was een beetje zenuwachtig toen ze mij het ontbijt voorzette. Haar collega’s daarentegen wensten me allemaal extra enthousiast goedemorgen en knipoogden daarna opzichtig naar Purity, die net deed alsof ze niks zag.