Victoriameer

Ik moest aan ranja denken toen ik voor het eerst de de zonsondergang boven het Victoriameer zag. Aan die donkerrode ranja, die in geribbelde plastic flessen zat, waarop ‘vruchtenlimonadesiroop’ stond, en waar je heel lang mee kon doen. Het donkerrood van de ranja werd langzaam lichtrood als je er water bij deed. Met de zon boven het Victoriameer gebeurde het tegenovergestelde. De steeds groter wordende heloranje bol aan de horizon werd steeds donkerder van kleur, rozer en daarna dieprood, terwijl hij in het water zakte. Het leek wel of de zon in een onzichtbaar longdrinkglas zat, waaruit een onzichtbaar iemand met een onzichtbaar rietje gulzig dronk, zo snel zakte de zon. Er was geen tijd om een fotocamera te halen.

Nog een paar minuten schemerde het, terwijl de krekels extra hard zongen en de kleine golven zachtjes op de oever klotsten. Toen werd het donker en korte tijd later verschenen uit het niets de nachtvissers in de vorm van witte lichtjes op het water. In de lucht kwam de maan tevoorschijn, bijna even plotseling als de zon verdwenen was. In minder dan een uur onstond een hele stad op het meer. Duizenden vissers waren begonnen aan hun late dienst. Ik had dorst gekregen en heel veel zin in een glas koude vruchtenlimonadesiroop.

‘Dat hebben we niet,’ zei de ober.

‘Wat heeft u dan wel?’ vroeg ik.

‘Een koude fles Tusker bier.’ antwoordde hij.

‘Doet u mij dat dan maar.’, zei ik.

Die avond heb ik nog best lang naar die duizenden witte lichtjes op het Victoriameer gekeken.