Dan weer in Kenia - The End

“Wat ga je het meest missen?” vroeg collega R. terwijl ik bezig was mijn bureau op te ruimen. Ik dacht even na. Er zat geen lijstje in mijn binnenzak waarop de namen van alle collega’s stonden, om te voorkomen dat ik niemand zou vergeten te bedanken. Bovendien wilde ik niets materieels noemen, want het zou niet echt chique zijn als je dingen meer zou missen dan mensen.  

“Zoiets weet je altijd pas nadat je afscheid hebt genomen en vertrokken bent," antwoordde ik, "daar zal ik thuis dus wel achter komen.

De afscheidslunch vond plaats in de tuin bij het kantoor. Bijna alle collega´s waren aanwezig, inclusief Scooby, die kwispelstaartend tussen de stoelen doorliep. Zelfs de zwarte wouwen gaven acte de presence en keken van grote hoogte toe hoe iedereen mij om de beurt ´het beste´ wenste en hoe collega R., met wie ik de kantoorkamer zes maanden had gedeeld, zei dat hij me ging missen en dat hij hoopte dat ik nog eens mijn gezicht zou laten zien als ik in de buurt zou zijn. Naar goed Afrikaans gebruik nam ik vervolgens het woord om in vijf minuten te zeggen wat ik ook in twintig seconden had kunnen zeggen. Namelijk dat ik iedereen erg zou missen, dat ik hoopte dat ik Nairobi na niet al te lange tijd weer eens met een bezoekje kon komen vereren, en dat ik iedereen graag op sleeptouw zou nemen als hun werkzaamheden hen naar Nederland zouden brengen.

Nu ik hier in een al snel weer vertrouwde omgeving zit, met de verwarming op stand vijf, met naast mij een dampende mok zelfgezette koffie, met door het raam het uitzicht op de stomende schoorstenen van de Utrechtse wijk Lombok en met onder mijn vingers het soepel typende toetesenbord van mijn laptop, realiseer ik me dat het schrijven van deze stukjes misschien wel een van de dingen is die ik het meest ga missen. Hoewel de statistieken van blogspot uitwijzen dat het grote lezerspubliek de weg naar daanweerinkenia nooit heeft gevonden, heb ik er veel plezier van gehad om af en toe de dingen die ik hier beleefde van serieus of minder serieus commentaar te voorzien. Zoals het nu lijkt, zitten de grote, langdurige avonturen er voorlopig op. Maar misschien vind ik vroeg of laat wel weer iets anders om serieus of minder serieus commentaar op te geven. Mocht dat zo zijn, dan hoort u van me.