Vertrekruimtes

Als je een man van dertig jaar of ouder bent, en je zit alleen in de vertrekruimte te wachten tot je aan boord kunt van het vliegtuig naar Bangkok, dan kun je op misprijzende blikken van vooral je vrouwelijke medepassagiers rekenen. Je ziet ze denken: man alleen naar Thailand, isgelijkteken, sekstourisme. Zelfs grond- of cabinepersoneel van KLM lukt het vaak niet om het gezicht in een plooi te houden: “Wat gaat u in Thailand doen? Werk? O, leuk.” Maar ondertussen valt op het gezicht te lezen: Werk? Yeah right. Smeerkees! Viespeuk! Weer zo’n stakker die in Nederland niets kan krijgen. Weer zo´n man die zo nodig een vrouw uit het buitenland moet halen.


De vertrekruimte voor het vliegveld naar Nairobi is in dat opzicht een verademing. Je medepassagiers durven gewoon naast je te gaan zitten en niemand geeft er opzichtig blijk van al precies te weten wat de doelstelling van je reis is. Het enige wat een beetje vervelend is, is dat je met je zware handbagage soms wel heel erg moet slalommen tussen de kinderwagens door. Tientallen jonge vrouwen houden met één hand hun buggy’s op hun plaats en met de andere proberen ze een al wat ouder kindje, onrustig geworden van het lange wachten, in bedwang te houden. De baby’s in de kinderwagens en de jengelende peuters aan de hand zijn, zonder uitzondering, prachtige halfbloedjes. Medepassagiers en grond- of cabinepersoneel van KLM aaien de kleintjes liefkozend over hun kroeskopjes. Ze glimlachen naar de moeder: “Wat een schatjes. Wat een schitterende kinderen.”