Scooby

Wie zegt dat honden een rustig leventje hebben, heeft Scooby nog nooit ontmoet. Haar werk als bewaakster, gaat zeven dagen per week, vierentwintig uur per dag door. Scooby’s baan is eigenlijk geen baan, maar een ambt. Net zoals de baan van paus of van koning of van president van de Verenigde Staten eigenlijk geen baan is, maar een ambt. Een baan heb je, een ambt ben je. Je neemt niet zomaar een dagje vrij, je zegt niet  ‘Vandaag ben ik even geen paus of koning of president van de Verenigde Staten. Vandaag zet ik mijn out of office auto reply aan en mijn mobiele telefoon uit.’ Nee, paus of koning of president van de Verenigde Staten ben je vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week. En zo is Scooby vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week bewaakster.

Behalve bewaakster is Scooby ook nog een niet onverdienstelijk fotomodel. Uit een kort en waarschijnlijk niet-representatief statistisch onderzoek blijkt dat Scooby in de houding schiet zodra een fotocamera in haar blikveld verschijnt. Keurig gaat ze rechtop staan, met haar twee voorpoten leunend op het gaas dat haar territorium afbakent. Pas nadat ze de klik gehoord heeft of de flits gezien, staat ze weer met vier poten op de grond.

Naast haar ambt als bewaakster en bijbaan als fotomodel heeft Scooby nog een aantal hobby’s, zoals bijten in de schoenen van haar ICS-collega’s of likken aan hun handen. Verder mag ze graag krijsende ibisen verjagen door achter ze aan te sprinten en ook maakt ze graag het leven zuur van rondfladderende vlinders door happend naar ze op te springen. Inmiddels heeft ze tussen de bedrijven door ook nog Nederlands geleerd. Zo luistert ze feilloos naar bevelen als ‘Scooby, kom hier!’ of ‘Scooby, los!’ of ‘Scooby, niet likken!’ Scooby zit boordevol energie zoals je van een hond van nog geen jaar oud mag verwachten. Scooby heeft geen flauw idee wat het woord verveling betekent.